عيد آمد و شد مشكلِ من بيشتر از پيش

اي واي از اين مايه‌ي بدبختي و تشويش

يك سو زده زن زيرِ بغل زانويِ ماتم

يك سو پسرم صاعقه درمي‌كند از خويش

اين ميوه و شيريني و نقل و گز و آجيل

آن خواسته البسّه‌ي نو از من درويش

اين ايل و تبارش همه عازم به شمالند

آن مي رود امسال رفيقش سفر كيش

پيوسته فقط زخم زبان مي‌زندم اين

آن ميكشدم پيرهن و مي‌كَنَدَم ريش

تا خرخره افتاده‌ام انگار كه در گِل

در چنته ندارم به خدا هيچ... كم و بيش...

اي عيد، چه لوتي كُشيّ و بي‌رگ و نامرد

اي عيد، چه بدذاتي و بدخواه و بدانديش

بسته شده بر روي من از لطف تو شش‌در

هستي تو براي كسبه گرچه دو تا شيش

جز رنج براي ضعفا نيستي اي عيد

اي نوش نزن اينهمه بر پيكر من نيش...

 عید آمد و شد مایه ی خوشحالی فامیل

هر عید خرابند سر ِ من همه ی ایل

خواهر زنم از بندر و مادر زنم از یزد

اقوام برادر زنم از جانب منجیل

القصّه هجومیست به این خانه که انگار

از شش جهت آورده سپاه ابرهه با فیل

نابود گر خانه و غارتگر میوه

از دم همگی قاتل شیرینی و آجیل

مانند ملخ مزرعه ای را که بیابند

در عرض دو ساعت به بیابان شده تبدیل

مانند عقابی به سر ِ دشت ِ فریزر

آگاه از آمد شد ِ هر مرغ به تفصیل

در آن، که رسیده به سر ِ سفره تمام است

در دیس اگر ریخته باشی پلو با بیل

یک لقمه نماند که خودت هم بکنی مِیل

یک رود غذا با خودش آورده اگر نیل

در حیرتم از قدرت این جاروی برقی

آنقدر که بی وقفه کند کار به تعجیل

ای کاش که می شد بشوی لغو تو ای عید

یا که بشود دوره ی یکسال تو تعدیل

من طاقت این حمله ی هرساله ندارم -

سوی خودم از جانب این خیل ِ ابابیل

امّا چه بخواهی چه نخواهی تو دوباره

عید آمد و شد مایه ی خوشحالی فامیل

 کنون رزم و يروس و رستم شنو دگرها شنيدستی اين هم شنو

که اسفنديارش يکی ديسک داد بگفتا به رستم که ای نيک زاد

در اين ديسک باشد يکی فايل ناب که بگرفتم از سايت افراسياب

چنين گفت رستم به اسفنديار که من گشنمه نون سنگک بيار

جوابش چنين داد ٬خندان طرف که من نون سنگک ندارم به کف

برو حال می کن بدين ديسک٬ هان ! که هم نون و هم آب باشد در آن

تهمتن روان شد سوی خانه اش شتابان به ديدار رايانه اش

چو آمد به نزد مينی تاورش بزد گرز بر دکمه ی پاورش

دگر صبر و آرام و طاقت نداشت مر آن ديسک را در درايوش گذاشت

نکرد هيچ صبر و نداد هيچ لغت يکی ليست از روی ديسک او گرفت

در آن ديسک ديدش يکی فايل بود بزد انتر آنجا و اجرا نمود

کزان يک دم و شد همان دم عيان يکی فيلم و موزيک و شرح و بيان

به ناگه چنان سيستمش کرد هنگ که رستم در آن ماند مبهوت و منگ

چو رستم دگر باره ريست نمود همی کرد هنگ و همان شد که بود

تهمتن کلافه شد و داد زد ز بخت بد خويش فرياد زد

چو تهمينه فرياد رستم شنود بيامد که ليسانس رايانه بود

بدو گفت رستم همه مشکلش وز آن ديسک وبرنامه ی خوشگلش

چو رستم بدو داد قيچی و ريش يکی ديسک بوتيبل آورد پيش

يکی برنامه اندر آن ديسک بود بر آورد آن را و اجرا نمود

به ناگه يکی رمز ويروس يافت پی کشف امضای ايشان شتافت

چو ويروس را نيک بشناختند مر از بوت سکتور بر انداختد

به خاک اندر افکند ويروس را تهمتن به رايانه زد بوس را

چنين گفت تهمينه با شوهرش که اين بار بگذشت از پل خرش

دگر باره اما خريت مکن ز رايانه اصلآ تو صحبت مکن

قسم خورد رستم به پروردگار نگيرد دگر ديسک از اسفنديار

 

 اي خدا Hard دلم Format نما / از فريب ناكسان راحت نما

جمله ويروسند اين مردان دون / استعيذالله مما يفترون

File عشقت را Copy كن در دلم / Deltree كن شاخه‌هاي باطلم

Jumper روح خلايق Set نما / گامهاشان در رهت ثابت نما

گر ز انفاست دلي Scan شود / از شرور ديو و دد ايمن شود

بهر روي زرد سيمين تن فرست / بهر دلهاي پرآتش Fan فرست

اي خدا File عذابت Run مكن / با ضعيفان هيچ جز احسان مكن

از همان صبحي كه اول گل دميد / بي‌نياز از CAD خدايش آفريد

كارگاه آفرينش CAD نداشت / Ram نبود و Mouse ها هم Pad نداشت

عشق گل، حق در دل بلبل نهاد / بر شقايق داغ چون Lable نهاد

System عشقش مبري از Error / گوهر مهرش به سينه همچو در

عشق نرم‌افزار راه انداز ماست / عشق Password وصال كبرياست

خالي از عشق محبت دل مباد / بي‌صفا چون آي‌سي Intel مباد

بهتر آن باشد سرودن ول كنم / زين تن خاكي همي Dos Shell كنم

 ی یار به جهنم که مرا دوست نداری

از عشق تو هرگز نکنم گریه و زاری

اگر روزی بری و یاری بگیری

الهی تب کنی فرداش بمیری

الهی سرخک و اریون بگیری

تب مالت و فشار خون بگیری

اگر بردی ز اینها جان سالم

الهی درد بی درمون بگیری

 مرا هست كفشي ز عصر حجر / كه ميراث مانده ز جد پدر

شريك غمش بوده و شاديش / به پا كرده در جشن داماديش

خدايش بيامرزد آن زنده ياد / كه از خود هم اين ارث بر جا نهاد



چو هي ميبرم پيش هر پينه دوز / ز مغزش پريده است برق و فيوز!



بود چون كه جان سخت چون كرگدن / بپوشم به هر گاه و بيگاه من



هر آنچه ز وزنش گويم كم است / كه سنگين چنان كله رستم است



ز پايم بود چند سانتي گشاد / چو پاپوش افراسياب و قباد



مرتب به پايم لخ لخ كند / ندارد چو كف پاي من يخ كند



ز بس خورده اقسام واكس و پماد / مرا رنگ اصلش نيايد به ياد



ولي من ز باباي جنت پناه / شنيدم كه رنگش بوده سياه



بسي نعل خورده است بر تخت آن / شاه سم قاطر پادگان!



به هر سوي آن خورده صد دانه ميخ / فرو ميرود توي پايم چو سيخ



همي‌ترسم آخر به جرم قاچاق / كه مامور گردد برايم براق



كه اين جزو آثار تاريخي است / چرا كه خطوط تهش منحني است



اگر عمر باقي است، سال دگر / سپارم من آن را به امواج بحر



كه تا همچو زورق همراه باد / رود گويي اصلا ز مادر نزاد



و يا ميزنم واكس بر رويه‌اش / گذارم سپس داخل موزه‌اش